Deze zomer werd ik door Pien* benaderd met de vraag of ik haar wilde coachen. Om voor haar het gewenste resultaat te behalen wilde ze 'n intensief traject, 3 volle dagen coaching in 'n korte periode. De manier hoe ik haar ken sloot precies aan bij haar wens voor de manier van coachen. Pien is zakelijk zeer succesvol met meerdere bedrijven, heeft 'n leuk en actief gezin en ze is 'n vrouw met 'n zeer krachtige uitstraling.
Een van de aandachtspunten tijdens de sessies is haar dienende persoonlijkheid. Altijd bezig voor en met anderen waardoor ze onbewust zichzelf op 'n tweede en soms ook wel derde plan zette. Om haar meer tijd voor zichzelf te laten nemen was een van de opdrachten die ze had om "me time" te gaan nemen. Tijd voor zichzelf inplannen om te doen wat ze zelf wil. Na de tweede sessie kwam er 'n extra opdracht bij, de "me time" moest ze van te voren inplannen in haar drukke agenda. Minimaal 3 momenten voor zichzelf in aanloop naar de volgende sessie.
"Ik ben gek op lezen, heb 'n boekenkast vol en bijna alle boeken die erin staan heb ik gelezen"
Op 'n avond kreeg ik 'n bericht van haar of ze mij mocht bellen. Dat is 'n afspraak die ik altijd maak tijdens 'n coachingstraject omdat er altijd iets kan gebeuren als gevolg van een van de sessies. In dit geval wilde ze graag weten of ze juist gehandeld had op de hulpvraag van een van haar kinderen tijdens haar "me time" moment. Ze maakte de afweging of haar hulp direct benodigd zou zijn en gaf als antwoord dat ze niet direct kon helpen omdat ze met iets anders bezig was. Een reactie die haar kind niet verwacht had en daardoor (iets) teleurgesteld en boos weg ging. Ze had op dat moment precies het juiste gedaan, de keuze gemaakt om haar "me time" eerst af te ronden en daarna haar kind te helpen. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik haar waarmee ze haar "me time" had ingevuld en toen vertelde ze dat ze gek is op lezen, 'n boekenkast vol boeken heeft en op dat moment in 'n hoofdstuk aan het lezen was wat haar volledig meesleepte. Later die avond heeft ze aan haar kind uitgelegd waarom ze niet gelijk te hulp schoot. De reactie van haar kind was precies wat ze nodig had, "Je hebt dat helemaal goed gedaan mama, want ik kon het achteraf ook zelf".
Nadat we samen het coachingstraject hebben afgesloten was een van haar opmerkingen dat de balans tussen geven en nemen weer 'n stuk beter was waardoor ze zich met nog meer energie kon richten op haar gezin en werk. Wat 'n beetje "me time" al kan doen.
Heeft mijn verhaal je aan het denken gezet of herken jij jezelf hierin, wil jij jouw situatie met mij als coach bespreken? Neem (vrijblijvend) contact met mij op en stel jezelf als doel
de beste versie van jezelf te worden.
Blijf jezelf inspireren!
Groet,
Jeroen
*De naam en situaties zijn aangepast zodat de ware identiteit anoniem blijft. Tevens is toestemming gegeven door de betrokken persoon voor deze publicatie.