We kennen allemaal wel iemand die rouwende is om 'n groot verlies of hele zware tegenslag. Je wil niet vanaf de zijlijn staan toekijken hoe jouw vriend gebukt gaat onder het verdriet dus doen we er alles aan om te helpen, te steunen en er te zijn voor elkaar. De intentie is zo goed en oprecht, alleen kan het resultaat verkeerd uitpakken.
Heel erg dicht bij mij, ik kan wel zeggen degene het dichtst bij mij kreeg 'n hele grote klap te verwerken. De grootste droom, mama worden, werd abrupt verstoort. Door medische complicaties was het voor haar* niet mogelijk zwanger te worden. Haar lang gekoesterde wens doofde ineens toen het besef kwam.
De periode nadat het bekend was geworden heeft ze zich gefocust op haar werk, verlegde de aandacht en kreeg van vrienden en familie om haar heen veel steun. Ze ondernam allerlei leuke dingen en voor de buitenwereld leek het na 'n tijdje weer goed met haar te gaan. Tot het moment, 'n paar jaar later, dat haar emmertje vol was en deze overliep. Ze belandde in 'n burn-out en het verdriet kwam nu dubbel zo hard terug. Hoe heeft dit achteraf kunnen gebeuren, wat is er niet goed gegaan? Allemaal vragen die door mij hoofd spookte en waar ik geen antwoord op kon vinden. Tot het moment ik 'n filmpje zag en voor mij het kwartje viel, we hebben haar allemaal met de juiste wil en intentie willen helpen maar hebben het alleen op de "verkeerde manier" gedaan.
"Leuke uitstapjes, lachen en opvrolijken alles hebben we gedaan maar achteraf gezien miste er iets"
De menselijke reactie is om iemand op te vrolijken, te laten zien hoe mooi de wereld is ondanks het verdriet, dat de zon voor diegene ook is gaan schijnen en te voorzien van goede adviezen. We proberen er alles aan te doen om hem/haar weer positief te stemmen. Voor de korte termijn zal dit zeker werken, maar voor de lange termijn is het niet de oplossing. Niet, wat dan wel? In mijn situatie hadden we met haar de pijn die ze voelde moeten erkennen. Haar deze pijn te laten delen door er met ons over te praten en niet moeten proberen om de pijn bij haar weg te nemen. Door haar de ruimte te geven om hierover te praten en juist (samen) die huilbui te hebben met elkaar zou haar verdriet en "rouwproces" veel sneller zijn verwerkt en is de kans vele malen groter dat er niet onder de oppervlakte iets onverwerkt zou zijn gebleven.
"De menselijke ziel wil niet worden geadviseerd, gerepareerd of gered. Het wil gewoon gezien worden, gezien worden precies zoals die is" (Quote van Parker Palmer)
Hiermee wil ik niet zeggen dat we onze vrienden of naasten op de verkeerde manier helpen. Ik wil niemand terecht wijzen of zeggen dat iets fout is gedaan. Iedereen die hulp biedt aan 'n ander doet dit met de juiste intenties en met de beste bedoelingen. Iets doen is nog altijd veel beter dan niets doen. Mijn persoonlijke gevoel achteraf is dat ik het goed heb proberen te doen voor haar, maar het kon nog beter!
Heeft mijn verhaal je aan het denken gezet of herken jij jezelf hierin, wil jij jouw situatie met mij als coach bespreken? Neem (vrijblijvend) contact met mij op en stel jezelf als doel
de beste versie van jezelf te worden.
Blijf jezelf inspireren!
Groet,
Jeroen
*De omschreven situatie is daadwerkelijk zoals het is gegaan. Omwille van de privacy en de persoonlijke situatie vraag ik om discretie als je weet over wie dit verhaal gaat, doe er enkel je voordeel mee. Uiteraard is toestemming gegeven door de betrokken persoon voor deze publicatie.
Comments